Liu Jinxi (Donnie
Yen) karısı Ayu (Wei Tang) ve iki
çocuklarıyla beraber gözlerden uzak bir köyde sâkin ve mutlu bir yaşam sürerken
iki hırsızın marketi soymak istemeleriyle Liu’nun aslında basit bir köylü
olmadığı anlaşılır. Hırsızları kendini korumak için öldürünce olayı soruşturmak
için kasabaya Xu Bai-Jiu isimli farklı metodlara sahip bir polis müfettişi (Takeshi Kaneshiro) gönderilir. Karanlık bir geçmiş tüm köyün üzerine çöker.
Yönetmen Peter Chan. Çin işi ama sağlam film. Kavga dövüşten ibaret basit bir
uzakdoğu seyirliği değil kesinlikle. Geçmişi bir türlü yakasını bırakmayan bir adamın mücadelesi. Karakterler iyi tahlil ediliyor, duygular es geçilmiyor. Dedektifin olayları kafasında geri sararak düşündüğü “çıkarım”
sahneleri ustaca veriliyor ve Holmes’ün “Deduction” tekniğini ince gözlemlerle bambaşka bir ortamda
hakkını vererek uyguluyor. Gerek koreografinin başarısı gerek akla ve duygulara
hitap eden sahneleriyle son derece sürükleyici bir film. İçinde yok yok. Yalnız sonu daha iyi olabilirdi diye düşündürtmedi değil.
“A History of Violence” ile “Sherlock Holmes”ün aynı potada eritilmiş hâli diyebiliriz. "Shane" diye hârika bir kovboy filmi vardır meselâ. Orada da artık silahını kullanmak istemeyen bir adamın adım adım hiç istemediği bir yola savruluşu işlenir, aklıma onu da getirdi. İnsanın ailesi bazen koşa koşa kaçılması gereken bir dehşet yuvası olabiliyor. Buradaki aileyi içine doğdunuz ortam olarak alın siz. Aile olmaz da ülken olur, ülken olmaz da yakın çevren olur. Meslektaşların olur, arkadaşların olur, olur oğlu olur. Hatta bazı durumlarda kendi ait olduğun canlı ırkından bile sıtkın sıyrılıp, bunlar insansa ben insan değilim galiba diye düşünerek bağımsızlığını ilan etmek isteyebilirsin. Zihninde ben bunlarla yapamıyorum psikolojisi hâkimiyet kurabilir haklı olarak. Ubermensch? Fakat bunlar bedeli yüksek bilinç patlamalarıdır, insanı nereye savuracakları hiç belli olmaz, zaten fazla da dillendirilmez bu tip konular. Evrim çetrefilli ve sürprizli bir konu.
“A History of Violence” ile “Sherlock Holmes”ün aynı potada eritilmiş hâli diyebiliriz. "Shane" diye hârika bir kovboy filmi vardır meselâ. Orada da artık silahını kullanmak istemeyen bir adamın adım adım hiç istemediği bir yola savruluşu işlenir, aklıma onu da getirdi. İnsanın ailesi bazen koşa koşa kaçılması gereken bir dehşet yuvası olabiliyor. Buradaki aileyi içine doğdunuz ortam olarak alın siz. Aile olmaz da ülken olur, ülken olmaz da yakın çevren olur. Meslektaşların olur, arkadaşların olur, olur oğlu olur. Hatta bazı durumlarda kendi ait olduğun canlı ırkından bile sıtkın sıyrılıp, bunlar insansa ben insan değilim galiba diye düşünerek bağımsızlığını ilan etmek isteyebilirsin. Zihninde ben bunlarla yapamıyorum psikolojisi hâkimiyet kurabilir haklı olarak. Ubermensch? Fakat bunlar bedeli yüksek bilinç patlamalarıdır, insanı nereye savuracakları hiç belli olmaz, zaten fazla da dillendirilmez bu tip konular. Evrim çetrefilli ve sürprizli bir konu.
Neyse dağıtmayalım, ben çok sevdim ve tekrar seyredebileceğim bir
film olarak klâsiklerim arasına aldım.
Better Call Saul’un
başladığı şu günlerde müfettiş Bai-Jiu’nun bir sözünü alıntılayarak bitirelim:
“ Is the law really more
important than humanity?”
Bu içerik Kuzey Kalesi tarafından hazırlanmıştır.
