Babasını ve tüm kasabayı ele geçirdiğini düşündüğü
uzaylılara karşı bir grup arkadaşıyla direnişe geçen Charlie isimli çocuğun hikayesi. Klasik olmuş “body snatchers” temasının eli yüzü düzgün bir TV uyarlaması. Olumsuz
tarafı yeni hiçbir şey katmaması. Sinematografi, görsel efektler, oyunculuklar ve
müzikler harika olmasına karşın hikaye daha önce benzerlerini defalarca seyrettiğimiz
için günümüzde “tırt” kalıyor.
Bölümün bir diğer özelliği, Philip K Dick’in temel alınan hikayesinin büyük oranda aynen
uyarlaması olması. Yani diğer bölümlere göre ilk kez birebire yakın bir Philip Dick adaptasyonu seyrediyoruz. Sadece ufak tefek farklar var; mesela dizide baba/oğul arasındaki sevgi dolu ilişki özellikle beyzbol merkezli diyaloglar eşliğinde vurgulanmış.
Bir polis sekansı eklenmiş. Dizideki öğretmen Philip karakteri öyküde yok, zaten Britanya'nın Vikinglerce işgaliyle uzaylı istilası arasında paralellik kuran bir atıfa aracılık etmesi dışında katkısı olmuyor. Fakat bunun gibi eklentilerin çoğu kopuk kalıyor ve en iyimser değerlendirmeyle
dahi “Father Thing” bölümü iyi bir “tekrar” olmanın
ötesine geçemiyor. Günümüzün “Stranger
Things” dizisindekine benzer bir çocuk grubuyla geçmişin “Invasion of the Body Snatchers” ya da “Faculty” tarzı filmlerini buluşturan modern
bir tekrar.
Hatırlayanlar olacaktır, dizinin daha önce bahsettiğim “Kill All Others” (link) isimli yedinci bölümünde
de benzer bir konu vardı. Özellikle uyarlandıkları öyküler açısından baktığınızda
yine aynı tema işlenmiş. “Body snatchers”
teması bilhassa 50ler civarında revaçta olan bir konu ve Philip Dick’in benzer başka
hikayeleri de var. Kıyaslandığında, o öykünün ve dizi bölümünün daha ilginç ve içerikli olduğu açıkça görülüyor.
Felsefi açıdan bakarsanız bu temanın siyasi beyin yıkamalar,
sosyolojik dönüştürme mekanizmaları, mahalle baskısı, GDO'lu gıdalar gibi pek çok konuyla
paralelliklerini kurmak mümkün. Geçen gün Jacqueline Woodson'ın "Company" isimli öyküsünü okumuştum. Çocuklarını bir anda anneleriyle bırakıp terk eden bir baba vardı. Bu bölüm yazısı da onun üstüne geldi. Belli ki senarist ve yönetmen Michael Dinner ayrılık arifesindeki ebeveynlerine karşı çocuğun hissedeceği hayal kırıklığı ve yabancılaşmayı “body snatchers” temasıyla harmanlayarak anlatmak istemiş ama biraz havada kaldığını düşünüyorum..
Charlie’nin odasındaki bilgisayar vasıtasıyla benzer şeyleri
hisseden insanlarla iletişime geçtiği ve “#Diren” başlığı açtığı sahnenin
çekiminde etrafta uçuşan mesajların ortasındaki insan imgesi, içinde
bulunduğumuz “süper iletken” çağın harika bir tablosu gibiydi.
Sevdiğim bir bilimkurgu teması (ya da trope’u, ne derseniz)
olduğu için, zengin görselliğinin de etkisiyle sıkılmadan seyrettim, ama değişik
bir açılım beklentisi olan ya da sürprizli maceraları tercih edenler hayal kırıklığına uğrayabilir.
Bu içerik Kuzey Kalesi tarafından hazırlanmıştır.
