Ana (Jennifer
Lawrence) ile O (Javier Bardem)
ıssız bir yerdeki evlerinde beraber yaşıyor. O, bir yazar ve sürekli yeni bir
şeyler yaratmakla meşgul. Bir süre sonra kendilerini bir çiftin
ziyaret etmesiyle hayatları değişiyor. Açılan kapıdan zaman içinde yığınla insan
eve akın edince kalabalıktan huzur kalmıyor ve her şey bir korku filmine dönüşüyor.
Darren Aronofsky (Requiem for a Dream, Black Swan) filmi. Bizzat kendisi İncil’in mecazi bir anlatımı olduğunu açıkladı. Tekvin
denilen Genesis kısmının bir alegorisi. Ana, Tabiat Anayı temsil ediyor. O ise
Tanrı. İlk gelen çift Adem ile Havva. Sonrası da insan türünün kalanı.
Kadro iyi. Ed Harris
ve Michelle Pfeiffer Adem ile Havva
rolünde. Zaten benim için en akılda kalan yanı Pfeffer’ı seyretmek oldu.
Film bana göre değilmiş. Hatta ileri alarak bitirdim. Bu şekilde salt sembolizm
üzerinden kısa bir film çekilmesi yeterli olurdu. Bunca iyi oyuncuyu ve iki saatlik bir süreyi gerektiren bir hikayesi ya da senaryosu kesinlikle yok. Kamera sürekli Jennifer Lawrence’ın
suratına yakın çekim yapıyor ve bir süre sonra kadının bebek yüzü bile "yine mi!" dedirtiyor insana. Film arka plandaki
sembolizmi, ön planda etkileyici bir kurgu ve hikayeyle birlikte götüremeyince
ilgisini toplayamıyor insan. Her şey rüyalaşıyor ve dağılıyor. "Adem"i gayet iyi, kadınları ise "Havva"özelinde günahkar göstermesi ise bir başka hoşuma gitmeyen taraf oldu.
Ne müzikli bir kafiyesi ne de derin bir anlamı olan, gösterişli ama basit ve gereksiz uzunluğuyla insana bitse de kurtulsam dedirten bir şiir gibiydi.
Ne müzikli bir kafiyesi ne de derin bir anlamı olan, gösterişli ama basit ve gereksiz uzunluğuyla insana bitse de kurtulsam dedirten bir şiir gibiydi.
Aronofsky filmlerine emin olmadan başlamama kararı almamı sağladı.
Unutmadan filmi "anne" diye çevirdiklerini gördüm imdb'de. Olacak iş değil, umarım düzeltilir. Siz hiç "tabiat anne" dendiğini duydunuz mu?
