Güzel Bakmak ve İstanbul ve Cehennemin Dibi

Anthony Falbo

İnsan güzel olmayabilir ama güzel bakmasının önündeki engel nedir?

Nereden çıktı diyeceksiniz.

İstanbul’a geldim uzun yıllar sonra. Şöyle bir gezdim istemeye istemeye. Biliyordum neyle karşılaşacağımı. Hayal kırıklığına uğramadım. 

Bırakın şimdi Sultanahmet, Ayasofya ne ihtişamlı geyiğini.

Süleymaniye’nin muhteşemliğini

Turist değiliz, yemeyiz bu herzeleri

Keşke fethedilmeseymiş dedirten bir halde İstanbul.

İstanbul’daki insanları gezdim.  

Cadılar bayramı olmuş sokaklar.

Korkan olmamak için korkutmaya çalışan insanlara ne denir?

Korkak mı korkunç mu?

İnsanlar çirkin bakarak kendilerini savunur olmuş. Hayvanlaşıyoruz aslında hızla. Karşı devrim, tersine evrimi getiriyor.  

İstanbul’daki insanları gezerken gerildim

Herkes bir an önce evine kaçabilmenin derdine düşmüş

Kadınlık bir kaçamak,
Gençlik bir günah 

Çocukluk zaten yurtsuz

Herkes içine kaçmış, tabiat bile.  

Bakmayın siz oturduğu koltuk kadar kıymeti olmayanların laflarına. Güvensiz, emniyetsiz, tedirgin kelimeleri yeterli gelmez bu iklime. Namussuzca bir şeyler var her yerde. Tekinsiz bir şeyler. Fikirler kamulaştırılmış gibi, kişilikler istimlak edilmiş sanki. Aklın ırzına geçilmiş. Vicdanlar tutuklu yargılanıyor. Adalete cellatlık rolü verilmiş. İçimize kanıyoruz durmadan.

Sokakları dolduran kara bir kalabalık var. Aklı başında olmak değil, AKbaşlı olmak alkışlanıyor. Bu ortaçağdır demeye kalmadan kara kalabalık karalıyor.

Karayı ak diye pazarlarken alçaklar   

Utancından ala kaçmış aklı başında insanlar

Zarar görebilme ihtimali ne kadar yüksekse, adaletin yerine gelme olasılığı da o kadar düşük bu ülkede

Arzın merkezine seyahat diye bir roman vardı. Çok severdim çocukken. Türkiye'nin mevcut hali de buna benzer bir şekilde açıklanabilir aslında:

"Cehennemin dibine yolculuk"